بعد از ظهر پنجشنبه 17 اردیبهشت مجله بخارا میزبان دکتر انور خامه یی روزنامه نگار و فعال سیاسی بود . دکتر انور خامه ای از اعضای گروه 53 نفر است که در سال 1316 همراه با دیگر اعضای گروه بازداشت و محاکمه می شود . وی سردبیر روزنامه ارگان حزب توده نیز بوده و البته به دلیل اعتراض به سیاستهای کمیته مرکزی حزب توده در سال 1326 به همراه خلیل ملکی ، جلال آل احمد ، فریدون توللی و ... از حزب توده انشعاب می کند . انور خامه ای در بخشی از سخنان شیرین و شنیدنی اش به موضوعی اشاره کرد که فکر می کنم بسیار جای اندیشیدن دارد . وی درباره سفر خود به پاریس از طرف حزب توده و سپس شرکت در کنگره بین المللی جوانان در پراگ به عنوان نماینده دانشجویان ایرانی سخن می گفت و اینکه در راه بازگشت به ایران اقامتی هم در مسکو داشته و با لاهوتی ملاقات می کند . انور خامه ای می گفت ، هنگامی که به مسکو رسیدم به دنبال کتابی از لنین بودم که البته هر جا را گشتم کتاب را نیافتم و در دیدار با لاهوتی این موضوع را با او هم در میان گذاشتم . لاهوتی یواش در گوش من گفت : اشتباه نکنی ، اینجا بهشت نیست ! سخنی که اگر به گوش کسی می رسید می توانست موجبات دردسر لاهوتی را فراهم کند . جالب اینکه انورخامه یی می گفت افسوس می خورد از اینکه این موضوع و سخن لاهوتی را ، هیچ گاه با خلیل ملکی و جلال آل احمد در میان نگذاشته است .
محمد صادقی
سلام
یادداشت محمد صادقی را در صفحه آخر ضمیمه روزنامه اعتماد خوانده بودم خیلی دوستش داشتم چون حرف دل همه دوستان بخارا و آقای دهباشی را زده بود. بازم به این روزنامه نویس جوان که قلمش در راه و خدمت فرهنگ و فرهنگ پروران است
گاهی اوقات از اینکه موضوعات جدی فرهنگی جامعه در مطبوعات دیده نمی شود تعجب میکنم! مطبوعات در رابطه با مشکلات افراد و نهادهای فرهنگی اولویت قائل نیستند اما حالا که میبینم جوانی روزنامه نگار و خوش ذوق مثل آقای محمد صادقی قدر یک مجله باسابقه را میداند و از ستمی که بر افراد فرهنگی میرود حرف میزند به خودم میگویم نسل جدید خیلی بهتر از ما میفهمد و دردهای بی پایان فرهنگ را میشناسد.
من هم به بخارا خسته نباشید میگویم و شاد زیستن را برای اهالی بخارا آرزو دارم
درود بر شما
یادداشت محشری بود من همون موقع خونده بودمش
من روزی که آقای انور خامه ای میهمان آقای علی دهباشی نازنین بودند حضور داشتم و سخنان عبرت آموز آقای انور خامه ای را تماما" گوش دادم به نظرم آقای محمد صادقی به مهمترین نکته در صحبت ایشان اشاره کرده اند. داستانی که از لاهوتی نقل شد داستان مهمی بود. شاید اگر خلیل ملکی و آل احمد این مطلب را شنیده بودند ماجراهای دیگری رخ می داد اما افسوس...
آفرین
خیلی زیبا نوشته بودند